Świadomość jako sen

Gdyby świadomość była snem, rodzajem snu, to budzenie się z niego byłoby umieraniem. I wszystko mi tu pasuje. Przebudzenie jest wstrząsem dla organizmu, a śmierć to ostateczny wstrząs. Sen to zawężenie percepcji, ale percepcja w ogóle jest zawężona – postrzegamy świat dzięki selekcji, odrzucaniu danych, które docierają do naszych zakończeń nerwowych. Sen mógłby więc być spotęgowaną świadomością, maksymalnym zawężeniem postrzegania. Poszerzanie świadomości byłoby przez to ruchem przeciwko świadomości i to by tłumaczyło, czemu jej rozszerzanie tak często jawiło się jako atak na osobę, na ego rozwijającego świadomość – po prostu rozszerzanie świadomości jest wystarczająco podobne do umierania, by wywoływać niepokój organizmu, niepokój o pozostanie sobą, który jest przejawem niepokoju przed śmiercią biologiczną moim zdaniem. Jest to zresztą trafny niepokój – gdy pojmuje więcej, bo więcej przyswajam informacji, muszę częściowo zniknąć, bo muszę się zmienić, przystosowując do nowej perspektywy.

I tu mam nowy argument za nieśmiertelnością: śmierć kończy możliwość umierania, czyli budzenia się, nieśmiertelność pozwoliłaby natomiast bez końca się przebudzać

Bulina 27.8.2014